Reprizirao sam SEDMI KONTINENT Dušana Vukotića, dečji film sa snažnim uplivom SFa iz 1966. godine. Ovaj film je danas zanimljiviji odraslima nego deci, a naročito ljubiteljima filma koji imaju štošta da nađu u rediteljskom rukopisu Dušana Vukotića. Od tashlinovskog set-piecea na uvodu, preko serije maštovitih tatijevskih scena, Vukotićev film deluje kao “igrana animacija”, i to pre svega zahvaljujući dramaturgiji koja više duguje animaciji nego igranom filmu.
Naime, SEDMI KONTINENT nema dramsku celinu na nivou narativnog zamajca i konzervativnog razvoja priče i likova, ali nesumnjivo priča priču kroz seriju scena i situacija koje prikazuju razvoj onoga o čemu film govori.
Ako imamo u vidu da je ovo alegorična priča o deci koja odlaze na neotkriveni, sedmi kontinent kako bi živela sama jer roditelji i okolina ne obraćaju pažnju na njih, Vukotićev film na kraju uopšte nije toliko preachy, koliko bi mogao biti i zbog teme i zbog socijalističke zemlje proizvodnje.
Naravno, i filmski ukus i navike i sistem vrednosti su se u međuvremenu značajno promenili da bi ovaj film na bilo kom nivou mogao biti relevantan savremenoj deci. Ipak, kako rekoh, pravo je uživanje za filmofile.
Vukotić osmišljava gotovo svaki kvadrat ovog filma u zanimljivim kompozicijama i fizičkim radnjama, vrlo sveden dijalog je funkcionalan i jezgrovit, kao u animaciji, jednim velikim delom i zato što nema istinske drame među likovima u kadru, više se razmenjuju zahtevi, parole i razmišljanja nego što se zaista razgovara.
U kasnijim filmovima, Vukotić će se samo jednom odmaći od dečjeg filma i SFa, ali će u svim ostvarenjima sačuvati tu preciznu kompoziciju kadra i osmišljene montažne celine. Sve to je vezano za preciznost koja je svojstvena animiranom filmu, međutim SEDMI KONTINENT je jedini u čijem je jezgru animatorski pogled na pripovedanje.
* * * / * * * *
No comments:
Post a Comment