Pogledao sam DANGEROUS PARKING Peter Howitta. Reč je o autorskom, vrlo ličnom, i krajnje atipičnom naslovu za Howitta koji je pored glumačke karijere snimao krajnje mainstream naslove poput SLIDING DOORS, JOHNNY ENGLISH ili LAWS OF ATTRACTION.
DANGEROUS PARKING je film u kome sam Howitt igra glavnu ulogu reditelja koji pokušava da pronađe spokoj, usput se lečeći od alkoholizma i droge. Film je pun autobiografskih elemenata s tim što oni nemaju veze sa Howittom kao rediteljem. Naime, glavni junak je arty reditelj, zvezda britanskog filma, neko sličan recimo Terry Gilliamu. A Howitt to svakako nije. Biografski elemnti su preuzeti od Simon Brownea, preminulog pisca knjige na osnovu knjige po kojoj je film snimljen.
Howitt je upečatljiv u glavnoj ulozi i činjenica da reditelj i glumi glavnu ulogu u jednom rediteljski vrlo zahtevnom filmu jeste vrlo zanimljiva. U glumačkom smislu Howitt uspeva da donese svežinu koju verovatno neki poznatni glumac ne bi mogao. Još je zabavnije to što Howitt nema nikakav problem ni da se skine ako treba i ponaša se kao najposlušniji glumac.
U tom smislu, ako bi DANGEROUS PARKING došao u konkurenciju za neke nagrade, Howitt možda i ponajviše zaslužuje nagradu za glumu.
Što se oistaka glumačke ekipe tiče, Saffron Burrows je kao i uvek upečatljiva i ubedljiva kao i Sean Pertwee u ulozi Howittovog najboljeg druga. Svakako da bi efekat Howittove uloge bio manji da je imao slabije partnere.
Kad je reč o scenarističkom konceptu, Howitt je vrlo zanimljivo prelomio jednu vrlo jednostavnu priču, mešajući vremenske tokove kako bi prikrio jednostavnost i banalnost priče. To je vešto urađeno u smislu držanja pažnje publike ali se na kraju razaznaje osnovni problem priče koji se ne može prikrivati zauvek veštinom pripovedanja. Međutim, Howitt je u tehničkom smislu učinio sve što je mogao.
Ono što je osnovni emotivni problem u recepciji ovog filma jeste to što glavni junak ni u jednom trenutku istinski ne postaje srećan tako da samim tim njegov slom nosi manji emotivni odjek.
Na planu inscenacije, nikada nije bilo sporno da Howitt zna posao. Film je rađen u kolažnom, energičnom ključu na tragu već pomenutog Gilliama. Solidnu fotografiju u filmu pruža naše gore list Zoran Veljković koji je kod nas snimio samo jedan dugometražni film i to zlosrećnog DZIGU VERTOVA Bate Petrovića. Ipak, u Engleskoj je došao do ovog prilično ozbiljnog projekta.
Ne znam kojim putem će ići Howittova karijera posle ovog filma ali činjenica je da britanski reditelji posle malo rada u holivudskom mainstreamu dobijaju potrebu da snime lični parabiografski film o rediteljima.
* * 1/2 / * * * *
DANGEROUS PARKING je film u kome sam Howitt igra glavnu ulogu reditelja koji pokušava da pronađe spokoj, usput se lečeći od alkoholizma i droge. Film je pun autobiografskih elemenata s tim što oni nemaju veze sa Howittom kao rediteljem. Naime, glavni junak je arty reditelj, zvezda britanskog filma, neko sličan recimo Terry Gilliamu. A Howitt to svakako nije. Biografski elemnti su preuzeti od Simon Brownea, preminulog pisca knjige na osnovu knjige po kojoj je film snimljen.
Howitt je upečatljiv u glavnoj ulozi i činjenica da reditelj i glumi glavnu ulogu u jednom rediteljski vrlo zahtevnom filmu jeste vrlo zanimljiva. U glumačkom smislu Howitt uspeva da donese svežinu koju verovatno neki poznatni glumac ne bi mogao. Još je zabavnije to što Howitt nema nikakav problem ni da se skine ako treba i ponaša se kao najposlušniji glumac.
U tom smislu, ako bi DANGEROUS PARKING došao u konkurenciju za neke nagrade, Howitt možda i ponajviše zaslužuje nagradu za glumu.
Što se oistaka glumačke ekipe tiče, Saffron Burrows je kao i uvek upečatljiva i ubedljiva kao i Sean Pertwee u ulozi Howittovog najboljeg druga. Svakako da bi efekat Howittove uloge bio manji da je imao slabije partnere.
Kad je reč o scenarističkom konceptu, Howitt je vrlo zanimljivo prelomio jednu vrlo jednostavnu priču, mešajući vremenske tokove kako bi prikrio jednostavnost i banalnost priče. To je vešto urađeno u smislu držanja pažnje publike ali se na kraju razaznaje osnovni problem priče koji se ne može prikrivati zauvek veštinom pripovedanja. Međutim, Howitt je u tehničkom smislu učinio sve što je mogao.
Ono što je osnovni emotivni problem u recepciji ovog filma jeste to što glavni junak ni u jednom trenutku istinski ne postaje srećan tako da samim tim njegov slom nosi manji emotivni odjek.
Na planu inscenacije, nikada nije bilo sporno da Howitt zna posao. Film je rađen u kolažnom, energičnom ključu na tragu već pomenutog Gilliama. Solidnu fotografiju u filmu pruža naše gore list Zoran Veljković koji je kod nas snimio samo jedan dugometražni film i to zlosrećnog DZIGU VERTOVA Bate Petrovića. Ipak, u Engleskoj je došao do ovog prilično ozbiljnog projekta.
Ne znam kojim putem će ići Howittova karijera posle ovog filma ali činjenica je da britanski reditelji posle malo rada u holivudskom mainstreamu dobijaju potrebu da snime lični parabiografski film o rediteljima.
* * 1/2 / * * * *
No comments:
Post a Comment